翱诲辫辞飞颈别诲藕:
Nauka o 鈥瀢iecznym stanie" jest s艂usznie postrzegane jako podrozdzia艂 wi臋kszego badania eschatologii, doktryny o rzeczach ostatecznych. Nale偶y na pocz膮tku podkre艣li膰, 偶e jedynym pewnym 艣wiadectwem w odniesieniu do tego tematu jest Biblia; 偶adna inna "艣wi臋ta ksi臋ga" czy filozofia nie s膮 tak samo godne zaufania i pouczaj膮ce jak Biblia.
Greckie s艂owo najcz臋艣ciej t艂umaczone jako "wieczny" w Biblii to aionos. Zasadniczo s艂owo to oznacza, 偶e nie ma pocz膮tku ani ko艅ca, albo ma pocz膮tek, lecz nie ma ko艅ca w odniesieniu do czasu. Dok艂adne znaczenie jest zawsze okre艣lone/ zdeterminowane przez kontekst. Gdy to s艂owo jest po艂膮czone z "偶yciem" (greckie zoe), oznacza nie tylko 偶ycie bez ko艅ca, ale okre艣lon膮 warto艣膰 偶ycia, kt贸ra r贸偶ni si臋 od zwyk艂ego 偶ycia biologicznego.
Wiemy, 偶e wszyscy wierz膮cy otrzymaj膮 zmartwychwsta艂e cia艂a (1 Koryntian 15.42). Zatem nie b臋dziemy istnie膰 jako bezcielesne duchy, ale b臋dziemy posiada膰 uwielbione cia艂a szczeg贸lnie przygotowane do istnienia w stanie wieczno艣ci.
Biblia podaje kilka szczeg贸艂贸w tego jaki b臋dzie ten stan. Pismo 艢wi臋te m贸wi, 偶e B贸g stworzy nowe niebo i now膮 ziemi臋, a Nowa Jerozolima zst膮pi od Boga na now膮 ziemi臋 (Ks. Objawienia 21.1-2). W tym nowym akcie stworzenia b臋dzie "przybytek Boga mi臋dzy lud藕mi! I b臋dzie mieszka艂 z nimi, a oni b臋d膮 ludem jego, a sam B贸g b臋dzie z nimi" (Ks. Objawienia 21.3). B臋dziemy zabrani "na spotkanie z Panem, z kt贸rym tak ju偶 na zawsze pozostaniemy" (1 Tesaloniczan 4.17; t艂um. Biblia Warszawsko- Praska).
Nasze istnienie w stanie wieczno艣ci b臋dzie znacz膮co r贸偶ne od tego do czego jeste艣my obecnie przyzwyczajeni: "I otrze wszelk膮 艂z臋 z oczu ich, i 艣mierci ju偶 nie b臋dzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozo艂u ju偶 nie b臋dzie; albowiem pierwsze rzeczy przemin臋艂y" (Ks. Objawienia 21.4). Pot臋pienie jakie przysz艂o wraz z grzechem ju偶 nigdy wi臋cej nie b臋dzie panowa膰 (Ks. Objawienia 22.3). Trudno jest nam sobie wyobrazi膰 艣wiat bez b贸lu i cierpienia, ale to jest w艂a艣nie to co obieca艂 B贸g- rzeczywisto艣膰 wykraczaj膮c膮 ponad nasze wyobra藕nie. "Czego oko nie widzia艂o i ucho nie s艂ysza艂o, i co do serca ludzkiego nie wst膮pi艂o, to przygotowa艂 B贸g tym, kt贸rzy go mi艂uj膮" (1 Koryntian 2.9; por. Ks. Izajasza 64.4).
Ani te偶 nasza egzystencja w stanie wieczno艣ci nie b臋dzie zepsuta/ naznaczona z艂ymi wspomnieniami starej ziemi. Rado艣膰 wype艂ni wszystkie smutki: "Oto Ja stworz臋 nowe niebo i now膮 ziemi臋 i nie b臋dzie si臋 wspomina艂o rzeczy dawnych, i nie przyjd膮 one na my艣l nikomu" (Ks. Izajasza 65.17).
Stan wieczno艣ci b臋dzie zwi膮zany ze s艂u偶eniem Panu (Ks. Objawienia 22.3), ogl膮daniem Boga twarz膮 w twarz (Ks. Objawienia 22.4) i 偶yciem w doskona艂ym zdrowiu (Ks. Objawienia 22.2). 2 Piotra 3.13 m贸wi, 偶e oczekujemy wed艂ug obietnicy nowego nieba i nowej ziemi "w kt贸rych mieszka sprawiedliwo艣膰." Grzech nie b臋dzie zacienia艂 偶adnego miejsca tej rzeczywisto艣ci.
Od pocz膮tku stworzenia, Bo偶ym planem by艂o doprowadzenie swoich odkupionych do tego miejsca spe艂nienia i chwa艂y (Rzymian 8.30; Filipian 1.6). Ju偶 nie b臋dzie grzechu, nie b臋dzie pot臋pienia, ani 艣mierci, 偶adnych po偶egna艅- to wszystko dzi臋ki ofierze Jezusa na krzy偶u. W stanie wieczno艣ci, Bo偶y doskona艂y plan zostanie zrealizowany w chwale, a ludzko艣膰 b臋dzie wype艂nia膰 sw贸j g艂贸wny cel, "chwali膰 Boga i radowa膰 si臋 Nim na wieki" (Ma艂y Katechizm Westminsterski).
